ZYGMUNT ANTONI SMALCERZ
BIOGRAFIA
Był proporcjonalnie zbudowany, ale niski i z małą wagą. Wybrał do treningów gimnastykę. Gdy został studentem warszawskiej AWF (1960), dalsza sportowa kariera gimnastyka stanęła pod znakiem zapytania. O wszystkim znów zdecydowała - waga i wzrost. Dr Augustyn Dziedzic (wraz ze swoim asystentem Józefem Czopikiem) wśród nowych roczników studentów szukali potencjalnych kandydatów na ciężarowców. Zawodnik przypadł im do gustu, jako potencjalny ciężarowiec. Po igrzyskach w Rzymie (1960) głośno się mówiło, że Międzynarodowa Federacja Podnoszenia Ciężarów (IWF) chce wprowadzić kategorię muszą. Tak się zaczęła przygoda z ciężarami Zygmunta Smalcerza. Pod koniec studiów (1964), podczas MP przegrał wprawdzie z najlepszymi "kogutami", ale uzyskał w trójboju 300 kg i zajął 3 miejsce. W siódmym roku treningów Zygmunt Smalcerz jest już w czołówce, pobił pierwszy rekord Polski w wyciskaniu wagi koguciej (110 kg). Gdy w 1968 roku nadeszła wiadomość, że znów będzie waga musza, odżyły większe nadzieje i szansa na światowy prymat polskiego "Guliwera" (przydomek nadany przez kolegów). W mistrzostwach świata i Europy w Warszawie (1969), mimo iż był znakomicie przygotowany zajął „tylko” 4 miejsce. Dopiero 1971 był przełomowy. Wygrał Turniej Przyjaźni w Rostowie, zdobył tytuł mistrza Polski (w kat. koguciej), zwyciężył podczas Mistrzostw Armii Zaprzyjaźnionych w Moskwie, triumfował po raz pierwszy w mistrzostwach Europy i mistrzostwach świata. Potem były igrzyska w Monachium i wywalczony w pięknym stylu złoty medal olimpijski. Pojawiały się jednak i porażki. Tak jak w mistrzostwach Europy w Madrycie (1973), gdzie spalił wszystkie podejścia w rwaniu. Taki sam los spotkał go podczas igrzysk olimpijskich w Montrealu (1976). Znakomicie przygotowany chciał sięgnąć po raz drugi po wygraną. Po zakończeniu kariery sportowej Zygmunt Smalcerz prowadził rozległą pracę szkoleniową, najpierw jako trener sekcji podnoszenia ciężarów Legia Warszawa, a następnie trener kadry juniorów PZPC (1985–1998), trener kadry Arabii Saudyjskiej (1992–1994), wreszcie trener polskiej kadry narodowej (1994–1996); wykładowca w AWF Katowice (1981–1984), prowadził też kursy trenerskie (Międzynarodowa Federacja Podnoszenia Ciężarów) w ramach „Solidarności Olimpijskiej” w Turcji (1987), Tunezji (1989), USA (1995), Nepalu (1997), na Seszelach (1999) i w Tajlandii (2002). Najlepszy sportowiec Polski (1975) w tradycyjnym plebiscycie „PS”. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. 6-krotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżem Kawalerskim (1972), Oficerskim (1998) i Komandorskim (2008) OOP. Członek Hall of Fame of Weightlifting 2002 r. Sędzia PZPC i sędzia międzynarodowy, były członek Komisji Technicznej Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów (IWF), członek zarządu PZPC i szef wyszkolenia PZPC. Dyrektor do spraw sportu PKOl od 2006 do 2009. Od 2011 – trener kadry narodowej podnoszenia ciężarów USA. Podczas MŚ we Wrocławiu (2013) został mianowany do stopnia pułkownika WP w stanie spoczynku.
Ur. 08.06.1941.
Kluby: KS Start Czechowice-Dziedzice 1954–1960 gimnastyka sportowa, AZS Warszawa 1960–1968 podnoszenie ciężarów, Legia Warszawa 1968–1978 podnoszenie ciężarów.
Trenerzy: Karol Machalica (gimnastyka) i Augustyn Dziedzic (podnoszenie ciężarów).
SUKCESY SPORTOWE
Mistrz Olimpijski z 1972 Monachium: waga musza 52 kg – 1 m. na 17 start. z wynikiem 337,5 kg (112,5+100+125)
3-krotny mistrz świata: 1971 Lima – 340 kg (115+95+130), 1972 Monachium – 337,5 kg (112,5+100+125), 1975 Moskwa – 237,5 kg (105+132,5);
Brązowy medalista Mistrzostw Świata 1973 Hawana – 227,5 kg (100+127,5)
Rekordzista świata w rwaniu – 103 kg (13.05.1972 Konstanca).
4-krotny złoty medalista Mistrzostw Europy: 1971 Sofia – 332,5 kg (110+97,5+125), 1972 Konstanca – 340 kg (112,5+102,5+125), 1974 Werona – 230 kg (97,5+132,5), 1975 Moskwa – 237,5 kg (105+132,5).
Pozostałe wyniki w Mistrzostw Świata: 1969 Warszawa – 4 m. (320 kg), 1970 Columbus – 5 m. (317,5 kg), 1974 Manila – 4 m. (222,5 kg), 1977 Stuttgart – 6 m. (227,5 kg) i w Mistrzostw Europy: 1969 Warszawa – 4 m. (320 kg), 1970 Szombathely – 4 m. (320 kg), 1976 Berlin – 4 m. (227,5 kg), 1977 Stuttgart – 4 m. (227,5 kg), 1978 Hawirzów – 6 m. (220 kg),
21-krotny rekordzista, 6-krotny mistrz Polski: w w. muszej (52 kg) – 1969 (317,5 kg); w. koguciej (56 kg) – 1971 (347,5 kg), 1972 (355 kg), 1973 (227,5 kg), 1974 (240 kg), 1975 (235 kg);
2-krotny wicemistrz kraju: w. kogucia (56 kg) – 1966 (300 kg), 1968 (332,5 kg)
2-krotny brązowy medalista MP: w. kogucia (56 kg) – 1965 (287,5 kg), 1976 (240 kg).
Foto: Jan Rozmarynowski
